Zespół Aspergera – przyczyny, objawy, leczenie

Zespół Aspergera znany również pod synonimem syndrom Aspergera jest całościowym zaburzeniem rozwoju, który mieści się w spektrum autyzmu. Najczęściej zespół Aspergera obejmuje problemy z umiejętnościami społecznymi, problemy z akceptacją zmian, brakiem elastyczności w myśleniu przy braku z upośledzeniem umysłowym a także szczególnie pochłaniające, obsesyjne zainteresowania. Zespół Aspergera pozytywniej wpływa na rozwój mowy oraz poznawczy jest zdecydowanie lepszy niż w sytuacji występowania autyzmu dziecięcego. Zespół Aspergera jest często mylony z głębokim autyzmem, a rozróżnia ich od siebie prawidłowy rozwój mowy, poznawczy oraz prawidłowa komunikacja społeczna.

Zespół Aspergera jest jedną z chorób która łudząco przypomina autyzm dziecięcy. Podobieństwo zaburzenia jest spowodowane faktem, iż od wczesnego dzieciństwa objawy zaburzeń są takie same jak przy autyzmie dziecięcym. Zespół Aspergera jest zdecydowanie łagodniejszą formą autyzmu dziecięcego. W porównaniu z głębokim autyzmem, zespół Aspergera charakteryzuje się zdecydowanie bardziej prawidłowym rozwojem mowy oraz zdecydowanie lepszą adaptacją społeczną. Chorzy przeważnie są uznawani za ekscentryków niż o ludzi z zaburzoną osobowością.

Granice zespołu Aspergera nie należą do najwyraźniejszych, ale są rozpoznawalne. W tym przypadku zaburzeń psychicznych występuje szereg innych zaburzeń, a najpopularniejsze to m.in. autyzm wysokofunkcjonujący WFA, zaburzenie semantyczno-pragmatyczne, hiperleksja, upośledzenie zdolności niewerbalnego uczenia się oraz reaktywne zaburzenie przywiązania czy ADHD w tym wiele rzadkich i nieczęsto spotykanych zespołów. Niestety ale indywidualne przypadki diagnozowania mogą nieść wiele problemów i właśnie z tego powodu nazywane są zespołem Aspergera., czyli relatywnie łagodne zaburzenia rozwoju, gdzie głównym problemem jest nieumiejętne nawiązywanie kontaktów społecznych.

Ze względu na fakt, iż nie wszystkie aspekty diagnozowania zespołu Aspergera zostały uwzględnione w klasyfikacji DSM-IV czy ICD-10, tak więc wymienia się głównych sześć kryteriów diagnostycznych opracowanych przez Gillbergów w 1989 r.

• brak umiejętności lub chęci współpracy w grupach
• zaburzenia języka i mowy
• zawężenie swoich zainteresowań, czasami obsesyjne zainteresowanie jedną dziedziną
• powtarzające się zachowania
• problemy z komunikacją niewerbalną
• niezdarność ruchowa

Często zdarza się, że osoba spełnia wymogi opisane w DSM-IV czy ICD-10 jednak nie spełnia wymogów Gillbergów, zwłaszcza związane z zaburzeniami mowy i języka. Warto wspomnieć, że zespół Aspergera jest łatwiejszy do zdiagnozowania właśnie za sprawą kryteriów Gillbergów, gdyż minimum trzy z nich muszą być spełnione, aby określić czy mamy do czynienia z zespołem Aspergera czy zaburzeniami osobowości lub emocji.

W całym procesie leczenia zespołu Aspergera najważniejsza jest chęć chorego, gdyż leki czy wszelkiego rodzaju terapie bez chęci chorego mogą nie przynieść zamierzonych celów. W takiej sytuacji najważniejsza jest postawa chorego, czyli rodzina, szkoła itp. Istotnym elementem terapii jest motywacja chorego w chęć pozbycia się uciążliwych objawów, np. poprzez przerywanie podczas rozmowy lub poświęcaniu czasu na bezużyteczne zainteresowania.

Zespół Aspergera – przyczyny zaburzenia psychicznego

Defekty neurologiczne mogą być podłożeń wszystkich znanych zaburzeń mimo, że etiologia nikomu tak naprawdę nie jest dokładnie znana. Ze względu na fakt, iż ciężko jest poznać przyczyny to do najpopularniejszych przyczyn należą:

• genetyczne – uwarunkowane genem EN2 na chromosomie 7 oraz innymi genami na chromosomach 3, 4, 11
• wiek ojca od 40 roku życia i więcej, zwiększamy ryzyko zachorowania na autyzm
• urazy okołoporodowe
• toksoplazmoza
• uszkodzenia centralnego układu nerwowego
• dziecięce porażenie mózgowe
• poważne infekcje

Ogólnie krąży teoria o tym, że Thiomersal, który występuje w szczepionkach na odrę, świnkę czy różyczkę, może być przyczyną powstawania autyzmu. Brak jakichkolwiek dowodów na potwierdzenie wyżej postawionej tezy. Często rodzice diagnozują pierwsze objawy autyzmu właśnie po przeprowadzonych szczepieniach.

Badania genetyczne, a zespół Aspergera

Na Uniwersytecie Stanu Waszyngton trwają badania mające na celu zidentyfikowanie genetycznego i neurobiologicznego podłoża autyzmu. Wyniki badań przeprowadzonych w USW można wywnioskować, że geny odpowiedzialne za powstawanie autyzmu mogą różnić się w zależności od płci jaki wieku chorego. Istnieją również geny odpowiedzialne za autyzm wczesnodziecięcy oraz późniejszy tak zwany regresywny. Naukowcy twierdzą, że do powstawania zespołu Aspergera musimy brać od 4 do 30 różnych genów. W przypadków genów wysokiego ryzyka może powstać łagodniejsza wersja zaburzenia psychicznego. Istnieją podejrzenia, że u kobiet ryzyko powstawania autyzmu jest mniejsza, gdyż wykorzystana jest większa ilość genów do powstawania zaburzeń Aspergera. Badania przeprowadzane są w celu lepszego poznania przyczyn powstawania zaburzeń Aspergera oraz dokładniejsze typowanie dzieci o zwiększonym zagrożeniu powstawania zaburzenia.

Zespół Aspergera – leczenie objawów zespołu Aspergera

Objawy w zespole Aspergera ujawniają się już narodzin dziecka i w perspektywie czasu narastają. Wiek dojrzewania jest wiekiem w którym najczęściej leczenie obiera kierunek leczenia lekami antydepresyjnymi lub neuroleptykami. Leczenie te jest stosowanie przez okres występowania zaburzenia i przeważnie bywa, że leczenie lekami jest na całe życie. W całym procesie leczenia powinna brać udział cała rodzina oraz otoczenia chorego, w szczególnej mierze w procesie socjalizacji. Warto wspomnieć, że w niektórych przypadkach leczenie farmakologiczne nie jest koniecznością.

Niestety ale wielu specjalistów sądzi, że rodzina w wielu przypadkach ogradza zażywanie leków, a wszystko przez ich niebiologiczne poglądy na zaburzenia psychiczne. Warto dodać, że im więcej poglądów tym więcej rozwiązań dotyczących stosowania przepisanych leków.

Leczenie objawów można podzielić na dwie grupy. Pierwsza to taka, gdzie objawy są stosunkowo niewielkie oraz grupa z objawami niepozwalającymi normalne funkcjonowanie. Wszystko zależy od otoczenia w jakich chory się wychowywał. Wcześnie podjęta terapia może wykluczyć wszelkiego rodzaju zaburzenia uniemożliwiające prawidłowe funkcjonowanie.

Osoby z zespołem Aspergera miewają największy problem w procesie leczenia jakim jest deficyt kontaktu z otoczeniem. U takich osób mimo deficytu z kontaktem publicznym istnieją również problemy z komunikacją społeczną, oraz użyciem języka do tego celu.

Poziom inteligencji IG w zespole Aspergera nie odbiega od poziomu osoby zdrowej. Osoby z zaburzeniami najczęściej są bardziej inteligentniejsze od swoich rówieśników jeżeli chodzi o zagęszczone zainteresowania. Niejednokrotnie osoby takie miewają zdumiewające osiągnięcia w interesującej specjalizacji. Często ludzie z zespołem Aspergera uznawane są za nierozwinięte umysłowo, a wszystko przez brak komunikacji socjalnej.

Ludzie z zespołem Aspergera należą do grupy podwyższonego ryzyka na wszelkiego rodzaju psychozy. Przykładowo schizofrenia u takich osób występuje aż w 4% w stosunku normalnie społecznych, gdzie współczynnik wynosi 1%. Nie zawsze schizofrenia wygląda jak typowa schizofrenia, a dodatkowo mogą występować inne psychozy.

U osób z zespołem Aspergera mogą występować problemy z zajęciem się samym sobą, organizacją i zaburzeniami związków społecznych, a także partnerskich. Odczuwalny stan odmienności może być traumatyczny dla osoby z zaburzeniami. Skutkiem ubocznym odczuwalnej odmienności może być problem z nawiązywaniem relacji z innymi ludźmi, a powstający w ten skutek stres może przejawiać się nieuwagą, wycofaniem, poleganiem na natręctwach, wzmożoną aktywnością, agresywnym lub przeciwstawiającym się zachowaniem. Często powstrzymujące próby nawiązania kontaktu z innymi ludźmi może być przyczyna depresji.

W cały procesie leczenia chorego najważniejsza jest edukacja rodziców. Świadomość rodziców może w lepszy sposób poznać mocne i słabe strony chorego. Wczesna diagnoza jaki leczenie może pozytywnie wpłynąć na leczenie zespołu Aspergera niżeli leczenie miałoby być rozpoczęte w wieku dojrzałym.